Με πιάνει μια –ας την πούμε «συναυλιακή»– χαρά όταν σχηματίζονται ουρές έξω από μαγαζάκια φαγητού στο χέρι, ιδίως αν είναι καλά μαγαζιά, με ωραία πράγματα. Η αναμονή ανάβει περισσότερο την όρεξη και είναι και αυτό το αίσθημα του συνανήκειν που σε θερμαίνει. Σε μια τέτοια ουρά, δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το λιλιπούτειο μέγεθος του μαγαζιού, στηθήκαμε το περασμένο Σάββατο. Έξω από το Temps Perdu, τη φρέσκια κρουασαντερί του Πειραιά. Το ντιζάιν τρομερά ντιζαϊνάτο, αλλά αυτό δεν είναι ο λόγος ετούτης εδώ της αναφοράς, δεν συγκινείται η σελίς από τέτοια. Ο λόγος είναι τα αρτοποιήματα που καταφέραμε να δοκιμάσουμε. Δύο είδη είχαν μείνει και ήταν νωρίς το μεσημέρι: Το ένα, το απλό κρουασάν βουτύρου, όπερ δεν είναι καθόλου απλό και εδώ μάλιστα είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένο. Από τα καλύτερα, πιο τραγανά, πιο μυρωδάτα, πιο βουτυράτα κρουασάν που έχω δοκιμάσει. Με αυτή την ωραία βουτυρίλα, που δεν βαραίνει το στόμα. Το δεύτερο, ένα cinnamon roll με γλάσο από ένα κρεμώδες τυράκι της Κρήτης. Μελάτο, μαστιχωτό πραγματάκι, με τέλεια κόντρα μεταξύ του γλυκού ζυμαριού και του τυρένιου γλάσου. Στο βάθος, το ανοιχτό στο μάτι εργαστήρι, προστατευμένο με τζάμι. Και εκεί είδα μια ωραία εικόνα του φθινοπώρου: Ο Δημήτρης Δρίτσας, εις εκ των δύο ιδιοκτητών και επικεφαλής αρτοποιός, να κόβει με απόλυτη προσήλωση μήλα σε φετάκια για ένα άλλο φουρνιστό γλυκάκι. Ωραίο πράγμα να μπαίνει η εποχή στο φαγητό μας. Ναι, ακόμα και σε μια κρουασαντερί. Θα επανέλθω.
Στο διαχρονικό Jimmy’s Fish στο Μικρολίμανο, η καρδιά μου χτυπά σταθερά για το θρυλικό χταπόδι «Waichhart». Έτσι λεγόταν ένα παλιό, ιστορικό στέκι στο Πασαλιμάνι, παιδί κι αυτό, όπως και το Jimmy, του μακαρίτη Τζίμη Γρηγοράτου. Από το τότε μενού επιβιώνει στο σημερινό Jimmy’s η παλιά καϊκάρικη συνταγή για το χταπόδι: σιγομαγειρεμένο σε κόκκινο κρασί, με μια ανάρια σάλτσα, λαμπερή, βελούδινη, τέλεια γλυκόξινη. Μεζές από τους λίγους, και τώρα που έχει μαλακώσει ο καιρός, το λαχταράω όλο και πιο πολύ. Όσο και το να βρεθώ στη μέσα σάλα του πιο ταξιδιάρικου μαγαζιού του Πειραιά.
 Το τυλιχτό του Γιώργου είναι μικροσκοπικό, καταναλώνεται σε τρεις τέσσερις λαίμαργες μπουκιές. Φωτογραφία: Νίκος Καμπούρης |  Έχουν και μια μικρή μερίδα με την ίδια σύνθεση, με έξι μπιφτεκάκια και δύο πίτες. Φωτογραφία Νίκος Καμπούρης |
Το μικρούτσικο, σπαρταριστό τυλιχτό με μπιφτέκι, γλυκοπικάντικη σάλτσα, ντομάτα, κρεμμυδομαϊντανά και κοκκινοπίπερο του Γιώργου στη Νικήτα, στην αγορά του Πειραιά, έχει για μένα περάσει στη σφαίρα του κλασικού. Πήγαμε τις προάλλες με ένα τσούρμο παιδιά, περίμενε κόσμος, ουρά, μας έπιασε κι ένα ψιλόβροχο, στριμωχτήκαμε όπως όπως στον λιγοστό εξωτερικό χώρο με τα πρόχειρα τραπέζια. Και περιμέναμε υπομονετικά, να βγει από την απειροελάχιστη σούδα των ψηστών η παραγγελία μας. Μικροί, μεγάλοι, όλοι χαρούμενοι. Το μαγαζάκι «σκέτο», λιτό, χωρίς μαλάματα, κι όμως αριστουργηματικό, όπως το τυλιχτό του. Θα έπρεπε να παραδίδουν μαθήματα σουβλακιού αλλά και για το πώς να στήσεις ένα αληθινό μαγαζί με ψυχή, με ευθεία αναφορά στο παρελθόν του εθνικού μας street food, χωρίς επιτηδευμένο ντεκόρ, χωρίς φασαιισμούς, χωρίς πολλά πολλά. Να πάτε και τους χαιρετισμούς μου.
Διευθύνσεις
Temps Perdu – The Dough Lab, Καραΐσκου 114, Πειραιάς, T/210-4296027, Δευτέρα-Παρασκευή 07.30-16.00, Σάββατο 08.00-15.00. Κυριακή κλειστά.
Jimmy’s Fish, Ακτή Κουμουνδούρου 46, Μικρολίμανο, Τ/210-4124417. Ανοιχτά κάθε μέρα από το μεσημέρι.
Ο Γιώργος, Γούναρη 18 & Νικήτα, Πειραιάς, T/211-4033388, Δευτέρα-Παρασκευή: 11.00-20.30, Σάββατο 11.00-19.30. Κυριακή κλειστά.
